COURAGE

povezivanje zbirki

Slučaj osmoro profesora i asistenata Filozofskog fakulteta paradigmatičan je primer kako se delovanje represivnih organa partijske vlasti reflektovalo na Beogradski univerzitet sredinom 1970-ih godina.  Od kraja 1972. godine i donošenja tzv. Pisma u kome je Josip Broz pozvao na veće učešće partije u društvu, kreću veće represivne mere u svim sferama. Trn u oku partijski vlastima posebno je predstavljalo angažovanje grupe intelektualaca sa Filozofskog fakulteta. Jedan od načina obračuna sa nepodobnim profesorima bilo je donošenje norme  o „moralno-političkoj podobnosti“, koja je usvojena od strane Univerzitetske skupštine u novembru 1973. Filozofski fakultet ju je usvojio pod pritiskom 1974. godine. (N. Popov, Contra fatum, 106), ali nije preduzimao aktivnosti u pravcu njene primene. To je bio povod za pojačane političke pritiske, pa je tako na zajedničkoj sednici Komiteta Saveza Komunista Beograda i Univerzitetskog komiteta  zaključeno je da „ovim nastavnicima nema mesta na Univerzitetu“ i da se ne može tolerisati „da se na bilo kom fakultetu organizuje otpor samoupravnom socijalizmu“. (N. Popov, Contra fatum, str 112).

Filozofski fakultet je konačno ovo pitanje stavio na dnevni red ali je potom na sednici veća odlučeno da se ova norma ne može primeniti na navedena lica. Otpor dekana i Naučnog veća u odbrani autonimije univerziteta na kraju je ispao jalov- partija je preko Skupštine SR Srbije, postupkom bez presedana, donela odluku da se osmoro profesora udalji sa Filozofskog fakulteta (1975).  Pored Ljubomira Tadića, tada su sa fakultete udaljeni još Zagorka Golubović, Trivo Inđić, Mihailo Marković, Dragoljub Mićunović, Nebojša Popov, Svetozar Stojanović i Miladin Životić.  Tri godine kasnije, ustavni sudovi Jugoslavije ustanovili su da je norma o „moralno-političkoj podobnosti” neustavna  i da je treba izbaciti iz svih akata. Ipak, to nije značilo da treba vratiti i profesore na fakultet, pa tako ni Ljubomira Tadića. Njima je tek 1981. omogućen povrata u akademske institucije, kada se većina zaposlila u Institutu za društvene nauke. Obračun sa profesorima Filozofskog fakulteta označio je kraj Korčulanske škole i časopisa Praxis. 

In 1997 in Blagoevgrad, lecturers at the Neofit Rilski South-West University founded the Balkan Society for Autobiography and Social Communication (BSASC) - one of the first centers for oral history and autobiographical research in Bulgaria. The team, bringing together lecturers and students, has developed a number of projects in the field of oral history. The main aim is to highlight the “blank spots” of recent history and the personal experience of those who lived through political repression and the so-called “revival” process, as well as to increase interest in the history of those groups whose voice was overlooked by official history during the totalitarian regime period: women, minorities, residents of remote villages, prisoners and others. The projects include the following: Language Behavior and Living Worlds of Muslims in the Western Rhodopes, Tradition, Fashion, Modernity in the Western Rhodopes, My Dossier, pardon, Biography, From Suburban Village to an End-city Quarter, Tolerance in Diversity and many others.
BSASC has an archive that is used for research and work by students. Based on experience and research, a Master's degree course in oral history was developed at the Neofit Rilski South-West University, where students learn methods of conducting interviews as well as transcribing and analyzing texts. The team has experience not only in scientific publication, but also in working with the civic sector, as well as in popularizing project results by organizing exhibitions, working with students, with older people, etc.

By 1982, the band was so well-known to the security services of the GDR that they changed their name to Exzess (Excess) before the quartet finally broke up in 1983. Kaiser joined Namenlos (Without a Name) and Fatale in 1984 while Lade, Kobs and Straßburger founded Cadavre Exquis in 1985.