Zoran Đinđić je bio srpski intelektualac, disident i premijer Republike Srbije (2001-2003). Rođen je 1952. godine u Bosanskom Šamcu (današnja BIH). Odrastao je u Travniku i Beogradu, gde je završio osnovno i srednje školovanje. Prvi problem sa zakonom imao je kao gimnazijalac kada je poslao predlog da se iz Ustava SFRJ briše ime Josipa Broza Tita. Tada je prvi put priveden u policiju i tom prilikom oduzeta mu je pisaća mašina.
Posle završetka gimnazije, želeo je da studira režiju jer je bio fasciniran „crnim talasom“, ali nije uspeo da upiše tadašnju Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju. Zatim je započeo studije građevine, koje je brzo napustio i konačno se posvetio filozofiji, koju je diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu, u decembru 1974. godine. Tokom studija i neposredno posle, bio je aktivan u studentskim organizacijama (Savezu studenata Filozofskog fakulteta) i neformalnim grupama koje su pripadale krugovima radikalne levice. Zbog svojih političkih istupanja na jednom studentskom skupu na Filozofskom fakultetu u Ljubljani 1974. godine, gde je kritički orijentisana omladina debatovala o Nacrtu rezolucije u kojoj je izrečena leva kritika društveno-političkih prilika u zemlji, Đinđić je sa nekolicinom istomišljenika uhapšen. Na suđenju koje je potom organizovano osuđen je na godinu dana zatvora, ali nije nikada upućen na odsluženje kazne. Pod pritiskom međunarodne javnosti, ali i želje jugoslovenske vlade da sačuva reputaciju Josipa Broza Tita u trci za Nobelovu nagradu za mir, niko od šestorice osuđenih nije završio u zatvor. Međutim, to je uticalo na nemogućnost Đinđića da pronađe posao i živi od svog rada, zbog čega je odlučio da početkom 1977. godine napusti Jugoslaviju i ode u Nemačku na poslediplomske studije kod profesora Jirgena Habermasa.
Na univerzitetu u Konstancu 1979. godine doktorirao je filozofiju i započeo svoju akademsku karijeru. Tokom boravka u Nemačkoj, Đinđić polako pravi raskid sa radikalno levim (anarhističkim) idejama i počinje sve više da se oblikuje u građanskom duhu, što će imati uticaja na njegovo kasnije političko delovanje. Sve vreme tokom boravka u Nemačkoj, Đinđić prati političku situaciju u Jugoslaviji, u koju se konačno vraća 1990. godine. Bio je jedan od osnivača Demokratske stranke, prve političke stranke osnovane u Srbiji posle uvođenja višestranačja. Tokom 1990-ih Đinđić je bio jedan od istaknutih lidera opozicije, a 1997. godine nakratko i gradonačelnik Beograda. U petooktobarskim promenama u 2000. godine bio je ključni lider opozicije, pa je tako posle pada Slobodana Miloševiča postao prvi demokratski izabrani pemijer Srbije (2001). Posle svega dve godine na vlasti, ubijen je u atentatu 12. marta 2003. godine ispred zgrade Vlade Srbije.