Najznačajnija knjiga Đinđićeve kolekcije je njegova analiza Ustava i politickog sistema Jugoslavije i njenih ključnih nedostataka. Knjiga je objavljena 1988. godine i sastoji se iz serije eseja koje je Đinđić objavljivao u Književnim novinama u periodu 1986-1988. U ovim tekstovima, Đinđić kroz teorijsku analizu izlaže kritici dotadašnju vladajuću ideološku paradigmu i „prvi put na teorijski relevantan način afirmiše liberalnu misao o pojedincu, društvu i politici“. (N. Dmitrijević, Kontinuitet nedovršene državnosti (predgovor) Đinđić, 2010, IX).

Đinđić o Jugoslaviji piše: „Ni trezveniji posmatrači neće moći oteti se utisku da su ovde zaista osnovne stvari dovedene u pitanje. Utisku da je Jugoslavija zapravo nedovršena država. Takoreći kao neka otvorena opcija, koja se opire svakoj konačnoj definiciji... U vakuumu koji se širi iza komunističkog pojma (ili tačnije: ne-pojma) državnosti izraslo je raznovrsno bilje, koje je nedostatak pretpostavki za život pretvorilo u vlastitu pretpostavku za život.“ Takođe, Đinđić analizira sve ključne probleme u tadašnjoj Jugoslaviji, anticipirajći njen raspad i pobedu nacionalizma i upozorava na dalekosežnost takvih posledica. Knjiga se smatra jednom od najznačajnijih na polju političke teorije tokom 1980-ih godina.