Tomaž Šalamun bio je slovenački pesnik i vodeća ličnost posleratne neo-avangardne poezije u Centralnoj Evropi, kao i međunarodno priznati apsurdista. Njegove knjige poezije su prevedene na 21 jezik.

Tokom 1960-ih, Šalamun je učestvovao u različitim studentskim pokretima. Godine 1964., bio je zatvoren zbog članka u časopisu „Perspektive”, u kojem je kritikovao kulturnu politiku jugoslovenskog komunističkog režima. Oslobođen je nakon nedelju dana zbog protesta važnih slovenačkih intelektualaca tog vremena, bliskih režimu. U isto vreme, upoznao je pesnika i disidenta Edvarda Kocbeka, koji je imao veliki uticaj na njega u potrazi sa autonomnim poetskim izrazom.

Godine 1966., Šalamun je objavio svoju prvu knjigu poezije pod nazivom „Poker”, u kojoj je raskrstio sa slovenačkom pesničkom tradicijom (prva pesma u knjizi počinje stihom koji je postao popularan: „Umorio sam se od slike svog plemena i iselio se”). Knjiga je odmah postigla uspeh kod mlađe generacije ne samo u Sloveniji, već i u drugim delovima tadašnje Jugoslavije. S druge strane, Šalamun je ozbiljno kritikovan i optuživan za „nihilizam”, „dekadenciju” i „destruktivni individualizam”.

Tokom ranih 1970-ih, Šalamun je počeo da sarađuje sa slovenačkom avangardnom umetničkom grupom OHO (čiji je član bio i poznati filozof Slavoj Žižek). Kao član ove grupe, posetio je Sjedinjene Američke Države na poziv Muzeja moderne umetnosti u Njujorku. Američko iskustvo je proizvelo snažan uticaj na Šalamuna, kao i dve godine života u Meksiku (između 1979. i 1981.), gde se upoznao sa savremenom književnošću Latinske Amerike.  

Između 1996. i 1997. godine, bio je kulturni ataše pri Konzulatu Republike Slovenije u Njujorku. Kasnije se skrasio u Ljubljani sa svojom suprugom, akademskom slikarkom i grafičarkom, Metkom Krašovec.