Posebnu vrednost kolekcije Lazara Stojanovića čini njegov zatvorski dosije, nastao tokom Stojanovićevog boravka u zatvoru u periodu od 1972. do 1975. godine. Tu se nalaze svi relevantni materijali, poput presude, žalbi, ličnog lista, psihijatrijskog veštačenja itd. Stojanović poseduje svoj dosije u digitalnom obliku (zapravo, radi se o fotografijama dokumenata u lošem kvalitetu), koju je dobio vaninstitucionalnim kanalima.

Iz dosijea se vidi da je Stojanoviću suđeno u dva navrata – prvo je krajem 1972. izveden pred Vojni sud tokom služenja redovnog i obaveznog vojnog roka. Stojanović je služio u armiji u jednom specifičnom poličkom trenutku kada se u jugoslovenskom političkom vrhu dešavao obračun između vodećeg partijskog rukovodstva na čelu sa predsednikom Titom i hrvatskih (1971) i sprskih komunističkih rukovodstava (1972). Rezultat je bila čistka  i kompletna smena oba nacionalna partijska vrha. Time je bio uzdrman legitimitet jugoslovenske komunističke partije. U prvih šest meseci 1972 preko 3500 ljudi je pritvoreno kao „politički zatvorenici“, 60% od toga u Hrvatskoj (Markovic 2011, 119). Titovo Pismo iz oktobra 1972. u kome poziva na “borbeniju partiju” bilo okidač za direktniji obračun sa do tada tolerinsanim slobodama, posebno u umetnosti. Upravo tada, tokom poslednjeg meseca služenja vojog roka, Stojanović je krajem oktobra 1972. godine bio prijavljen vojnim organima zbog kritike Jugoslovenske narodne armije i Titovog Pisma, od strane kapetana zaduženog za moralno-politički rad u Stojanovićevoj jedinici. Usledilo je momentalno hapšenje i sprovođenje istrage. Dok je bio u pritvoru, policija je izvršila pretres Stojanovićevog stana i tom prilikom je pronašla „anarhistički“ materijal koji je konfiskovan (Solomun 2012, 15). To je uključivalo čitav niz studentskih novina, samizdata, emigrantske štampe, odnosno publicistike koja se tada rasturala među politički aktivnom omladinom. U prvi mah, Stojanović je čak bio optužen za špijunažu, da bi mu se ipak sudilo samo za “neprijateljsku propagandu”. Tokom suđenja kao dokazni materijal protiv autora pojavio i njegov film “Plastični Isus”, za koji mu ipak nije suđeno tom prilikom. Ispred Vojnog suda, autor je dobio godinu dana zatvora.

U međuvremenu je započelo novo, ovog puta civilno, suđenje isključivo za film “Plastični Isus”. Najvažniji deo dosija za  istraživače predstavlja upravo presuda iz juna 1973. u kojoj se detaljno analizira film “Plastični Isus” i njegova “neprijateljska” delatnost. U presudi između ostalog piše da je autor u filmu “zlonamerno i neistinito prikazao društveno-političke prilike u zemlji”, da je obezvredio socijalističku revoluciju, njene borce i njen samoupravni socijalistički sistem, kao i da je uvredio lik predsednika Josipa Broza Tita, “najistaknutijeg predstavnika Revolucije i izgradnje socijalističkih društvenih odnosa”. Autoru je pred civilnim sudom dosuđena kazna od godinu i po dana zatvora, koja je sa prethodnom kaznom Vojnog suda, objedinjena u novu  kaznu od dve godine zatvora. Sudskom presudom, sve kopije filma, kao predmeta krivičnog dela, su oduzete i film je ostao pod zabranom prikazivanja sve do decembra 1990.

U dosijeu se, takođe, nalazi presuda Vrhovnog suda Srbije iz novembra 1973. u kojoj piše da se kazna, zbog težine učinjenog dela, naknadno preinačuje u tri godine strogog zatvora. U presudi piše da nižestepeni sud nije dovoljno dobro ocenio stepen krivične odgovornost optuženog i da kaznom od (samo) dve godine ne bi bila postignuta svrha kažnjavanja u smislu prevencije i uticaja na druge da ne čine slična krivična dela.

Kao osnova za suđenje u oba slučaja, protiv Stojanovića je upotrebljen je tadašnji čl. 118. Krivičnog zakonika Jugoslavije kojim se sprečavalo delovanje “neprijateljske propagande”. Član je glasio - “Ko u nameri da podrije vlast radnog naroda, odbranbenu moć zemlje ili ekonomsku osnovicu socijalističke izgradnje, ili da razbije bratstvo i jedinstvo naroda Federativne Narodne Republike Jugoslavije, crtežom, napisom, govorom na skupu ili na drugi način vrši propagandu protiv državnog i društvenog uređenja ili protiv političkih, privrednih, vojnih ili drugih važnih mera narodne vlasti, kazniće se strogim zatvorom.”

Suđenje autoru i filmu “Platični Isus” iskorišćeno je kao primer za ostale umetnike, posle čega se završava tzv. “crni talas” u jugoslovenskoj kinematografiji.