Delovanje šestoro umetinka - Raša Todosijević, Era Milivojević, Marina Abramović, Zoran Popović, Neša Paripović, Gergelj Urkom, započinje u Studentskom kulturnom centru u Beogradu u periodu od 1971. kada je ova institucija otvorena i traje do 1973. godine. Umetnici ove gupe neformalno nazvane šestoro umetnika bili su povezani zajedničkim delovanjem i druženjem još na Likovnoj akademiji šezdesetih godina. Postsocijalističke istorije umetnosti aktivnost ovih umetnika nastoje da objasne kroz koncept disidentskih aktivnosti njenih članova. U tom kontekstu njihov rad se može sagledati kao otpor prema administrativno-birokratskom aparatu koji onemogućava slobodno stvaralaštvo koje je proklamovano unutar samoupravnog socijalizma. Oni se opiru načinu i sistemu studija na Akademiji težeći da se uspostavi savremeni pristup u koncepciji i delovanju umetničkih institucija. Dolaze do saznanja da umetnost treba stvarati na drugi način od postojeće prakse koja se izučavala u okviru školskih programa. Oni se mogu definisati i kao grupa individua koje je povezivao isti pogled na život i umetnosti. Njihova pozicija se delom odnosila na suprotstavljanje pasivnom konceptu visokog modernizma u umetnosti i njegovog estetizma kroz koncept pojma umetnost-život. Dolazi do prevrednovanja pojma umetničkog dela. Umetnici su se usresredili na uvođenje novih formi u umetnosti, novih medija (instalacije, telesne akcije, fotografije, filma, teksta...). Akcent sa umetnosti prebacuje se na umetnika kao subjekta i njegov autorski govor, “govor u prvom licu”. To postaje govor gesta ili znaka, govor tela ili ponašanje… Umetnici nastoje da uspostave prekinut kontinuitet nasleđa evropskih istorijskih avangardi.
Studentski kulturni centar u Beogradu odigrao je važnu ulogu jer je doprineo da se kroz mnoštvo kolektivnih projekata razvije kulturna edukacija i lokalni i internacionalni dijalog. Društvene i političke promene od druge polovine šezdesetih godina rezimirane donošenjem novog Ustava iz 1974. godine označile su razvijenu fazu jugoslovenskog samoupravnog socijalizma. To dovodi do veće liberalizacije u društvu i umetnosti, ali pojam slobodnog umetničkog izražavanja odnosio se samo na one teme koje nisu bile kritički usmerene prema ideologiji vladajuće elite. Međutim umetnici svoj rad ipak više nisu morali da stavljaju u službu državnih i političkih ciljeva već su mogli da se okrenu drugim temama koje su se odnosile na svakodnevni život u socijalizmu i novim formama u umetnosti. Sredinom sedamdesetih godina delovanje ovih šest umetnika može se delimično sagledati i kao alternativa zvaničničnoj socijlističkoj kulturi. Ova praksa iako nastala paralelno sa razvojem i ideologijom zapadno evropske savremene umetnosti predstavljala je svojevratan lokalni model u socijalističkoj jugoslaviji u samoupravnom društvenom sistemu. Nakon 1973. godine umetnici grupe šestoro umetnika počinju sve više da nastupaju samostalno, a većina od njih će ubrzo napustiti Jugoslaviju i otići da živi i radi u inostranstvo.
Muzej u svojoj zbirci Novih medija ima radove umetnika neformalne grupe šestoro umetnika, ali pojedini radovi ne pripadaju periodu delovanja grupe do 1973. godine, već su radovi koji su nastali posle prestanka zajedničkog delovanja.
Dela ovih umetnika se čuvaju pojedinačno u okviru Zbirke novih medija u MSU.
