Mihailo Marković je rođen u Beogradu, 1923. Bio je jedan od najznačajnijih srpskih filozofa XX veka marksističko-humanističke orijentacije.
Tokom 1960-ih Marković je bio je jedan od organizatora Korčulanske letnje škole i član saveta filozofskog časopisa Praxis, koji su kritički sagledavali jugoslovensku realnost. Kao prestavnih ove kritičke filozofske škole bio, posredno, je jedan od glavnih kritičara Josipa Broza Tita i Saveza komunista Jugoslavije. U Poljima je objavljivao tekstove na temu kritike i budućnosti jugoslovenskog komunizma od proleća 1964. godine, poput "Političko otuđenje i samoupravljanje" (Polja, br. 76, oktobar 1964) i "Dijalektika usmeravanja društva" (Polja, br. 74, maj 1964). Bio je aktivni učesnik i strateg demonstracija 1968. godine na beogradskom univerzitetu. U januaru 1975. je iz političkih razloga je, zajedno sa drugim Praxisovcima poput Zagorke Golubović, suspendovan sa Filozofskom fakultetu i potom postao jedan od poznatijih disidenata.
Bio je jedan od autora Memoranduma Srpske akademija nauka i umetnosti o poziciji srpskog naroda u jugoslovenskoj federaciji, tokom 1990ih bio je u stranci predsednika Srbije Slobodana Miloševića.
Mihailo Marković je predavao na više univerziteta u Evropi, Kanadi i SAD. Bio je predsednik Jugoslovenskog udruženja za filozofiju (1960-1962) i član saveta mnogih stučnih časopisa. Postao je počasni doktor Univerziteta u Londonu 1985. godine.
Preminuo je u Beogradu februara 2010. godine.
