“Književne novine” su počele da izlaze ubrzo posle završetka rata, tačnije 1948. godine. Tokom 1950-ih časopis se etablira kao jedan od najuticajnjih književnih časopisa u Jugoslaviji. U tom periodu, na čelu lista nalazio se Tanasije Mladenović, urednik sa najdužim stažom u “Književnim novinama” (videti više kod person researched). U početku, časopis je bio zvanično glasilo Saveza književnika Jugoslavije da bi potom prerastao u glasilo Udruženja književnika Srbije. Ipak, list je nastavio da ima jugoslovenski karakter i nastavio je da objavljuje književne sadržaje iz drugih republika. Časopis se često nalazio na udaru kritike i više puta je zabranjivan, a nekoliko puta su smenjivane cele redackije, čime su bar privremeno sputavane slobode izražavanja.
„List nije bio bez upliva ideologije, ali je odigrao i nezaobilaznu ulogu na osvajanju umetničkih sloboda i na demokratizaciju društva. Njegova uloga je, ipak, književna; svedočanstvo je književnog i kulturnog života, njihovih tokova, procesa i preobražaja“, stoji u zvaničnoj biografiji lista. http://www.uksrbije.org.rs/srb/casopisi/knjizevne-novine
Prva zabrana sa kojom se list suočio desila se već 1949. godine, zbog satiričnog teksta Moše Pijade „Krilov i Ezop“, da bi se sledeće godine našle pod udarom zbog objavljivanje „Jeretičke priče“ Branka Ćopića (više o ovome kod featured item). To je jedan od najpominjanijih primera cenzure u bivšoj Jugoslaviji. Književne novine će 1952. biti privremeno ugašene i neće izlaziti sve do januara 1954. godine. Time je završen prvi talas sukoba sa vlastima. Međutim, mnogo značajniji bio je sukob do kog je došlo u drugoj polovini 1960-ih. Upravo su pritisci na „Književne novine“, „jedan od ilustrativnijih primera upliva vlasti u kulturu i stvaralaštvo, od vremena ranokomunističke prakse do liberaliza, a posebno zato što su Književne novine bile neka vrsta lakmusa za opštu klimu u kulturnom i društvenom životu, ali i u Savezu komunista“. (R. Vučetić, 2016, str. 170).
Žestok udar na Književne novine došao je i zbog prenošenja debate koja se ticala „Predloga za razmišljanje“ iz 1967. godine. Taj Predlog je zapravio bio odgovor 40 srpskih intelektualaca, članova Udruženja književnika Srbije, na hrvatsku „Deklaraciju o nazivu i položaju hrvatskog književnog jezika“, koju je potpisalo 140 hrvatskih intelektualaca. (J. Dragović-Soso, 2004, str. 60). Hrvatskom deklaracijom o jeziku pokrenuta je polemika o nacionalnim atributima unutar Jugoslavije kojim se izražavalo nezadovoljstvo nametanjem, kako su govorili, srpskog kao državnog jezika. Reakcija iz Srbije prihvatila je predlog za razdvajanje dva jezika, tražeći od Savezne skupštine da čak izvrši ustavnu promenu i skloni nazive srpsko-hrvatsko i hrvatsko-srpski jezik. Reakcija Partije na ove polemike bila je isključenje jednog broja potpisnika iz Partije, dok su neki otpušteni sa posla. Tada pod udar dolaze i „Književne novine“ i njihov glavni i odgovorni urednik, pesnik Tanasije Mladenović. (J. Dragović-Soso, 2004, str. 65). Prenošenje polemike i javno izražavanje stavova, dovelo je do oštrih optužbi od strane partije. „Ono za šta su Književne novine najčešće, skoro neprekidno, optuživane bilo je pisanje o međunacionalnim odnosima u Jugoslaviji i o društveno-političkom sistemu“. (R. Vučetić, 2016, str. 172). Višemesečni pritisci i optužbe za nacionalizam rezultirali su isključenjem Mladenovića iz SKJ i smenom sa mesta urednika „Književnih novina“.
I posle ovih pritisaka, list je nastavio sa nezavisnom uređivačkom politikom, pa je tako dozvolio studentima da iskažu javno svoje stavove u junu 1968. godine, u vreme studentskih protesta. Sledeće godine, uslediće sudska zabrana „Književnih novina“ zbog teksta „Pet varijacija na temu vrelo praško proleće ‘68“ (broj od 30. avgusta 1969) Zorana Gluščevića, tadašnjeg urednika, koji je zbog ovog teksta bio osuđen i na zatvorsku kaznu, koja će naknadno ipak biti ukinuta. „Književne novine“ biće tada privremeno zabranjene i neće izlaziti do aprila 1970. godine. (R. Vučetić, 2016, str. 187). Do zabrana će dolaziti i u narednim godinama – bar dve sudske zabrane zabeležene su 1971. i 1974. List će opet biti privremeno ugašen 1983. pošto je većina članova, po partijskoj direktivi, podnela ostavke (S. Cvetković, K. Nikolić, Đ. Tripković, 2010, str. 262-273). U kasnim 1980-im, došle su još dve sudske zabrane: 1) 1986. zbog objavljivanja pesme „Naša pesma“, Predraga Čudića (br. 703/1986) i 2) 1988. (br. 757-58/1988), zbog teksta Dragoslava Mihailovića o Golom otoku, „Zločinci i žrtve“.
Književne novine izlaze i dan danas.
