Arhiv SKC-a formiran je kao Informativno-dokumentarni centar (IDC) sa planom da „sabira što više materijala i podataka o savremenoj umetničkoj produkciji u Jugoslaviji i u svetu, iz oblasti likovnih umetnosti, filma i televizije, pozorišta, muzike, arhitekture, dizajna, štampe i fotografije, katalogizirajući određeni dokumenatarni materijal koji bi se odnosio na časopise, kataloge, dijapozitive, filmove, fotografije, novine, mikrofilmove, videotejp trake, magnetofonske snimke, ploče, originalna dokumenta, itd.“ (citat iz organizacionog dokumenta iz 1972. godine, arhiv SKC). Ono što je SKC izdvajalo od ostalih institucija poput arhiva, muzeja i biblioteka bila je i ideja da IDC sabira „materijale vezane za određene umetničke pojave i oblasti koje do sada nisu opsežnije dokumentovane i time bi delovao kao specijalizovani studijski centar sa razvijenim radnim profilom prema dokumentaciji i teorijskoj obradi materijala, kao i prema aktivnoj praksi informacija i komunikacije.“ (citat iz organizacionog dokumenta iz 1972. godine, arhiv SKC)
„Rad i tematski opus SKC-a bio je izuzetno inovativan i savremen, ne samo za prostor Jugoslavije, već i cele zapadne Evrope“, kaže Ljubinka Gavran, direktor arhiva SKC. Kao posebno važne događaje u istorijatu SKC-a, izdavaja Aprilske susrete, prvu feminističku konferenciju Drug-ca žene iz 1978, Performans Miting, OPUS 4, Kugla glumište, itd.
„Bilo je dosta slobode govora i nije se osećala represija“- kaže Gavran u intervju za COURAGE. Kao dokaz ove tvrdnje, navodi da je održavano dosta tribina koje nisu uvek bile po ukusu vladajuće partije, ali ističe da zabrana nije bilo, sem u nekoliko slučajeva. Dva slučaja kojih se seća, bile su zabrane predstava „koje su uzurpirale vladajuću ideologiju“, poput Golubnjače (1982), Jovana Radulovića, u režiji Dejana Mijača.
Kao poseban kvalitet centra ističe što je bio dom za umetnike koji su imali sopstveno viđenje stvarnosti – „Većina umetnika se trudila da bude na suprotnoj strani od ideološki vladajućeg koncepta“. Naglašava da oni nisu ovo radili samo sa ciljem opozicioniranja, već da su uvek imali „dobru osnovu za to“, u smislu teorijskog koncepta na kojem su gradili svoj kriticizam prema društvenoj stvarnosti koja ih je okruživala.
Kao važan događaj ističe i organizovanje tribine „Mlada poljska kultura“ (serija tribina, muzičkih i filmskih predstava), organizovanih 1981. u znak podrške pokretu „Solidarnost“. Kao jedna od prisutnih, seća se da su gužve i interesovanje mladih bilo veliko, kao i da nikakvih problema sa vlastima u vezi sa ovim nije bilo.
„Ta država je pomagala različitim revolucionarnim pokretima u svetu (Nikaragva, Palestina, širom Afrike), davala je podršku svima koji se bore za slobodu i protiv represije.“ Taj ideološki pristup je bio i u skladu sa politikom Centra, ističe Gavran. „Politika nije imala mnogo uticaja na naš rad“, zaključuje Ljubinka Gavran.
